 |
| Źródło: https://www.laminerva.pl/wp-content/uploads/2016/08/wc582adysc582aw-hasior-wyszywanie-charakteru-1974.jpg |
Władysław Hasior ur. 14 maja 1928 roku w Nowym Sączu, zm. 14 lipca 1999 roku w Krakowie, polski artysta malarz, rzeźbiarz i scenograf.
W latach 1947–1952 uczył się w Państwowym Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem pod kierunkiem profesora Antoniego Kenara, a następnie w latach 1952–1958 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, pod kierunkiem profesora Mariana Wnuka. W roku 1959 otrzymał stypendium francuskiego Ministra Kultury; studiował w pracowni rzeźbiarza Ossipa Zadkine’a w Paryżu. Od 1957 roku wystawiał indywidualnie oraz brał udział w wystawach zbiorowych w kraju i za granicą, m.in. w: Paryżu, Rzymie, Sztokholmie, Oslo, Montevideo, São Paulo, Helsinkach, Wiedniu, Wenecji, Kopenhadze, Brukseli, Moskwie.
Jego twórczość nawiązuje do nowoczesnych prądów artystycznych (surrealizmu, rzeźby abstrakcyjnej, nowego realizmu), ale także do tradycyjnego rzemiosła i wytwórczości o charakterze ludowym. W pracach swych Hasior wykorzystywał przedmioty gotowe – „zużyte rekwizyty codzienności”, które kolekcjonował w swoim domu w Zakopanem. Uważany też za pioniera asamblażu w Polsce.
Galeria Władysława Hasiora znajduje się w budynku starej Leżakowni w Zakopanem i jest filią Muzeum Tatrzańskiego im. dr. Tytusa Chałubińskiego. Budynek ten w okresie międzywojennym był miejscem werandowania kuracjuszy sanatorium przeciwgruźliczego.
Hasior zaadaptował dwukondygnacyjny budynek na własne potrzeby umieszczając w nim swoją galerię, mieszkanie i pracownię. Znajdowała się tu również „świetlica powiatowa”, będąca miejscem aranżowanych przez artystę spotkań z publicznością, podczas których Hasior wygłaszał prelekcje ilustrowane własnymi przeźroczami. Otwarcie w lutym 1984 autorskiej galerii artysty zakończyło okres „egzystencji wędrownej” w jego życiu – zgromadzony w szopie przy willi „Borek” prawie dwudziestoletni dorobek artystyczny Hasiora wreszcie znalazł miejsce stałej ekspozycji.
Niektóre prace
- Niobe (1961)
- Przesłuchiwanym (1964)
- cykl Sztandary (1965–1975)
- Golgota (1971)
- Czarny krajobraz I – Dzieciom Zamojszczyzny (1974)
- Wyszywanie charakteru (1974)
- Przesłuchanie anioła (1962)
Pomniki i rzeźby plenerowe
- Ratownikom górskim w Zakopanem (1959)
- Rozstrzelanym partyzantom w Kuźnicach (1964)
- Poległym o utrwalenie władzy ludowej na Podhalu (lub Organy) na przełęczy Snozka (Kluszkowce 1966)
- Płonąca Pieta koło Kopenhagi (1972)
- Słoneczny rydwan w Södertälje (Szwecja) (1972)
- Ogniste ptaki w Szczecinie (1975)
- Płomienne ptaki w Koszalinie (1977)
Tekst zaczerpnięto ze strony:
Komentarze
Prześlij komentarz